உன் கணவன்

இரவு
முழுக்க
அமர்ந்து இருந்தேன்
உன்
நினைவு
மரத்தடியில்
அது எனக்கு
போதி
எவ்வளவு
அழகாய்
கைகளை
பிடித்தாய்
இன்னும் மணக்கிறது
உன் வாசம்
பட்டாம்பூச்சி
பிடித்த
கைகளில்
ஒட்டும்
வண்ணம் போல்
உன்
வார்த்தைகள்
இன்னும் காற்றிலே
என்னவெல்லாம்
கனா கண்டேன்
நீயும்
நானும்
இதில்
எதாவது
செய்திருப்பனா
உன் கணவன்

_________________________

வெறும் கரங்களோடு

வெறும்
கரங்களோடு

திரும்புகிறேன்
ஏதோ
ஒன்றின்
ஞாபக
மறதியாய்
மீண்டும்
நினைவில்லா
அந்த
நினைவுகள்
என்னுள்
வெறுமை
நிரம்புகிறது
நீரற்ற
மீனை
போல்
பரிதவிக்கிறது
நம்பிக்கை
வாழ்வின்
மூடப்பட்ட
கதவுகளில்
மோதி
கலைத்து போகிறேன்
இருந்தும்
காத்து
கை கொடுக்க்ப்பது
தெய்வமோ
எதோ ஒன்று
என்னை
கரையில்
சேர்க்கிறது

______________

வார்த்தை

மௌன

தவமிருந்தேன்

வார்த்தை வரம் பெற

வறண்ட

நிலம் நிரம்பும்

மழையென

நிரம்பி

வழிகிறேன்

உன்

சொற்களின்

அன்பில்

சொற்களை

நீ

கவனமாக

கையாளுகிறாய்

மேலும்

கவனமாக

கையாள்கிறது

உன்

சொற்கள்

எனை

சமயத்தில் மலர்களென

சமயத்தில் சுடரென

ஒளிர்ந்தும் மலர்ந்தும் வெளிப்படுகிறது

உன் சொற்கள்

கடல் கொண்ட

உயிர்களென

உன் சொற்கள்

சமயங்களில்

கொள்கிறது

தாய் பறவையின்

சிறகை போல

அடைகாக்கிறது

சமயங்களில்

ஏதாயினும்

உன் வார்த்தைகள்

எனக்கு வரமே

நம்மால்

வார்த்தைகள் வாழ்கிறது

வார்த்தையால்

நாம் வாழ்கிறோம்

_______________________________________________

என் செல்ல தேவதைக்கு

சாபங்களின்
துயர் பாலையில்
உனது
வார்த்தைகள்
வரமென
நனைத்தது
உயிரின் ஆழத்தை
உனது
சிறு விரல்களின்
ஸ்பரிசத்தில்
சாப தழும்புகள்
மறைந்து
வண்ண மலர்களென
நிறைந்து கிடக்கிறேன்
வழி
தொலைந்த
வனத்தில்
எவருமின்றி
திரிந்த போது
விரல் பிடித்து
அழைத்து செல்கிறாய்
ஒளி தேசம் நோக்கி
நினைவில் கொள்
உனது கரங்கள்
பற்றியது
எனது விரல்துளி
மட்டுமல்ல
உயிர் துளியும்
கூட