காலமே என்னைக் காப்பாற்று.-வைரமுத்து

காலமே என்னைக் காப்பாற்று.

நிலையாமை ஒன்றே நிலையானது என்பது நிலைத்த உண்மை. ஆனால், இந்தக் கவிதையில் நான் நிலையாமை பேசியிருப்பது மானுடத்தை மாயாவாதத்தில் தள்ள அல்ல. இருக்கும் பூமிக்கு இன்னொரு சிறகு கட்ட; அழிவை உழுது அன்பு விதைக்க.

அதிகாலைக்கனவு கலைக்கும் அலாரத்திடமிருந்தும் - நித்தம் நித்தம் ரத்தத்தில் அச்சேறிவரும் பத்திரிகைச் செய்திகளின் பயங்கரத்திலிருந்தும் - தென்னைமரத்தில் அணில்வேடிக்கைபார்க்கும் குழந்தை நிமிஷத்தில் அலறும் தொலைபேசியின் அபாயத்திலிருந்தும் - ஒளிமயமான கற்பனை உதிக்கும் வேளை தலைமறைவாகித் தொலைக்கும் பேனாவிலிருந்தும் - விஞ்ஞானிபோல் புத்திசெதுக்கி முனிவன்போல் புலனடக்கித் தும்பிபிடிக்குமொரு பொற்பொழுதில் தொழிலைக் கெடுக்கும் தும்மலிலிருந்தும் - காலமே என்னைக் காப்பாற்று ஒரே ஒரு புத்தகம்படித்த ‘அறிவாளி’யிடமிருந்தும் - சிநேகிக்கும் பெரியவர்களின் சிகரெட் புகையிலிருந்தும் - எல்லாரும் கதறியழ எனக்குமட்டும் கண்ணீர்வராத இழவு வீட்டிலிருந்தும் - காலமே என்னைக் காப்பாற்று பயணியர்விடுதிக் கொசுவிடமிருந்தும் - முத்திரைவிழாத அஞ்சல்தலைகளை உற்றுக்கிழித்துப் பயன்படுத்தும் உலோபியிடமிருந்தும் - கை கழுவ அமர்ந்த சாப்பாட்டு மேஜையில் கைகுலுங்க வரும் கைகளிலிருந்தும்… நோயுற்ற காலை தனிமையிலிருந்தும்- நோய்கள் வந்தபின் மருந்திடமிருந்தும் - மருந்து தீர்ந்தபின் நோயிடமிருந்தும் - காலமே என்னைக் காப்பாற்று எனதுபக்கம் நியாயமிருந்தும் சாட்சிகள் இல்லாச் சந்தர்ப்பத்திலிருந்தும் - வருமானம் எல்லாம் தீரும் வயதில் வரிபாக்கி கேட்கும் ஆணையிலிருந்தும் - என்னைப் பகையாய் எண்ணும் வாசலில் பரிந்துரைகோரும் பாவத்திலிருந்தும் - இல்லையென்றொருவன் தவிக்கும்பொழுதில் இல்லையென்று நான் தவிர்ப்பதிலிருந்தும் காலமே என்னைக் காப்பாற்று சக ரயில் பயணியின் அரட்டையிலிருந்தும் அரட்டை முடிந்ததும் குறட்டையிலிருந்தும் காலமே என்னைக் காப்பாற்று தீதும் நன்றும் பிறர்தர வாரா என்பது எனக்கு ஏற்புடைத்தென்பதால் என்னிடமிருந்தே என்னிடமிருந்தே காலமே என்னைக் காப்பாற்று